اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) یک بیماری روانی است که با الگوی فراگیر بزرگ‌نمایی، نیاز بیش از حد به تحسین و عدم همدلی مشخص می‌شود. افراد مبتلا به NPD احساس بزرگی نسبت به اهمیت خود، نیاز عمیق به توجه و تحسین دارند و اغلب احساس استحقاق دارند. آنها ممکن است درگیر تخیلات موفقیت، قدرت و جذابیت باشند و عموماً توانایی درک یا اهمیت دادن به احساسات یا نیازهای دیگران را ندارند.
اختلال شخصیتی خودشیفتگی چیست؟
افراد مبتلا به NPD ممکن است افراد متکبر، خودخواه و دستکاری شوند. آنها اغلب از دیگران برای منافع خود استثمار می کنند و به جای ایجاد روابط واقعی، درگیر دستیابی به برتری و موفقیت هستند. در حالی که خودشیفتگی در یک طیف وجود دارد و همه رفتارهای خودمحور نشان دهنده NPD نیستند، زمانی که این ویژگی ها به اندازه کافی شدید می شوند که در عملکرد زندگی روزمره اختلال ایجاد می کنند، ممکن است تشخیص داده شود.
رفتار با افراد دارای اختلال خود شیفته چگونه باید باشد؟
برخورد با افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) می تواند چالش برانگیز باشد، زیرا آنها تمایل دارند احساس بزرگی از خود و عدم همدلی با دیگران داشته باشند. در اینجا چند نکته در مورد نحوه تعامل با فرد مبتلا به NPD وجود دارد:
تعیین مرزها: تعیین مرزهای روشن هنگام تعامل با فردی که NPD دارد، مهم است. این به این معنی است که مشخص کنید چه چیزی را می خواهید تحمل کنید و چه چیزی را نمی خواهید، و به آن مرزها پایبند باشید.
چیزها را شخصی نگیرید: افراد مبتلا به NPD اغلب همه چیز را درباره خودشان می سازند، بنابراین سعی کنید رفتار یا نظرات آنها را شخصی نگیرید. به یاد داشته باشید که رفتار آنها بازتابی از آنهاست نه شما.
درگیر جنگ قدرت نشوید: افراد مبتلا به NPD اغلب به دنبال کسب قدرت و کنترل بر دیگران هستند. از درگیر شدن در جنگ قدرت با آنها بپرهیزید، زیرا این تنها نیاز آنها به تسلط را تامین می کند.
قاطع باشید: هنگام برقراری ارتباط با فردی که NPD دارد، محکم، مستقیم و قاطع باشید. به آنها اجازه ندهید که شما را برای انجام کاری که نمی خواهید انجام دهید، فریب دهند یا قلدری کنند.
نشان دادن همدلی: در حالی که افراد مبتلا به NPD خودشان با همدلی دست و پنجه نرم می‌کنند، نشان دادن همدلی با آنها می‌تواند به کاهش موقعیت‌های پرتنش و بهبود ارتباطات کمک کند.
همچنین مهم است که به یاد داشته باشید که برخورد با فرد مبتلا به NPD می تواند از نظر عاطفی خسته کننده باشد، بنابراین مراقبت از خود و جستجوی حمایت از دوستان، خانواده یا یک درمانگر می تواند مفید باشد.
روش های درمان اختلال شخصیتی خودشیفتگی
درمان اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) معمولاً شامل ترکیبی از روان درمانی، دارو درمانی و حمایت خانواده و دوستان است. در اینجا چند روش متداول درمانی آورده شده است:
روان درمانی: گفتار درمانی، مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT)، می تواند به افراد مبتلا به NPD کمک کند تا دلایل اساسی رفتار خود را درک کنند و مکانیسم های مقابله ای سالم تری ایجاد کنند. در درمان، افراد می توانند یاد بگیرند که الگوهای افکار منفی را شناسایی و به چالش بکشند، مهارت های بین فردی را بهبود بخشند و روی افزایش همدلی کار کنند.
اگر به دنبال یک روانشناس یا روانپزشک خوب هستید پیشنهاد می کنید اطلاعات درج شده در لیست مراکز مشاوره و روانشناسی در شیراز مراجعه کنید.
دارو: در حالی که هیچ دارویی به طور خاص برای درمان NPD وجود ندارد، برخی از داروها می توانند در مدیریت علائم مرتبط مانند افسردگی یا اضطراب مفید باشند.
خانواده درمانی: اعضای خانواده و عزیزان افراد مبتلا به NPD نیز ممکن است از درمان بهره مند شوند. از طریق خانواده درمانی، آنها می توانند یاد بگیرند که چگونه به طور موثر با فرد ارتباط برقرار کنند، مرزها را تعیین کنند و از عزیزان خود در بهبودی حمایت کنند.
گروه درمانی: گروه درمانی می تواند فضای امنی را برای افراد مبتلا به NPD فراهم کند تا تجربیات خود را به اشتراک بگذارند، از دیگران یاد بگیرند و مهارت های ارتباطی و بین فردی سالم را تمرین کنند.
مراقبت از خود و حمایت: افراد مبتلا به NPD می توانند از شیوه های خودمراقبتی مانند ذهن آگاهی، ورزش و ایجاد روابط مثبت بهره مند شوند. حمایت خانواده و دوستان نیز می تواند در بهبودی بسیار مهم باشد.
توجه به این نکته مهم است که درمان NPD می تواند چالش برانگیز باشد، زیرا افراد مبتلا به NPD اغلب در تصدیق رفتار خود و درخواست کمک مشکل دارند. تشویق و حمایت از جانب عزیزان می تواند در کمک به آنها برای جستجو و مشارکت در درمان موثر باشد.